Als we de taken van de filosofie als een wetenschap beschouwen, dan moet de hypostase van de filosofische wetenschap in deze zin worden opgemerkt, zoals:

Informatie verschaffen over de wereld om ons heen en wat de houding van de mens tegenover deze wereld is;
Het bestaan van beginselen van cognitie die de overeenkomstige cognitieve activiteit verschaffen.
Daarom worden de door de filosofie uitgevoerde taken in groepen verdeeld, zoals:

Wereldbeeld volgorde;
Methodologisch.
Een van de doelstellingen van de wijsgerige wetenschap is het zoeken naar de menselijke bestemming, de vervolmaking van de persoonlijkheid op verschillende manieren. Zoals we weten, bestaat de structuur van deze discipline uit:

Gnoseologie, die cognitie bestudeert;
Ontologie, die het zijn bestudeert;
Een afdeling gewijd aan de studie van de mens (antropologie);
Een afdeling gewijd aan de studie van sociale structuren.
Onder de methoden van de filosofische wetenschap zijn:

Dialectisch;
Geraffineerd.
Dialectiek veronderstelt een flexibele en kritische beschouwing van dingen en verschijnselen, waarin rekening wordt gehouden met innerlijke tegenstellingen, mogelijkheden tot verandering en ontwikkeling, en tegenstellingen. De tegenpool van deze methode is de metafysica, die de verschijnselen in statische termen beschouwt – zonder de nodige aandacht te besteden aan de bestaande tegenstellingen, in een poging om de absolute waarheid te vinden.

Een andere tegenpool van het dialectische begrip is het dogmatisme, dat is de perceptie van de wereld door middel van dogma’s, d.w.z. enkele vaste overtuigingen. Middeleeuwse theologische denkers lieten zich door dit concept leiden.

Tenslotte kan de tegenpool van de dialectiek worden beschouwd als het electricisme, een eigenaardige methodologie die gebaseerd is op een willekeurige combinatie van feiten of begrippen die geen gemeenschappelijk scheppend begin hebben. In de regel wordt met dergelijke methoden getracht bepaalde opvattingen te rechtvaardigen die een beroep doen op het massabewustzijn.

Drogredenen worden beschouwd als een belangrijke filosofische techniek, gebaseerd op kunstig gepresenteerde valse veronderstellingen die als waar worden gezien. Deze techniek was het wijdst verbreid bij de oude Griekse denkers.

Ook de hermeneutiek, een methode om teksten correct te lezen en te interpreteren, kan hiertoe worden gerekend. Het was vooral wijdverbreid onder West-Europese filosofen.

Taken van de filosofie in de maatschappij

De taken van de filosofie in de maatschappij houden verband met de directe vervulling van sociale en axiologische functies van deze wetenschap en haar afzonderlijke takken.

Hier moet een onderscheid worden gemaakt tussen verschillende belangrijke functies die de wetenschap van de filosofie vervult:

Constructief en holistisch;
Kritisch;
Interpretatief.
De constructieve en holistische functie die de filosofische leer vervult, houdt bijvoorbeeld verband met begrippen als rechtvaardigheid, waarheid, schoonheid en sociale idealen.

Zo zijn de sociale idealen nauw verbonden met de wederzijdse betrekkingen van de wijsgerige wetenschap en de politiek, omdat er een absolute relatie bestaat tussen deze twee. Veel denkers beschouwen filosofie als de oorzaak en politieke ideeën als het gevolg.

Filosofen hebben sinds de oudheid in vele denkbeelden veel aandacht besteed aan de polity. Men kan denken aan de werken van Plato of Aristoteles.

In eerste instantie zijn de meeste filosofische doctrines gericht op het oplossen van allerlei wereldbeschouwelijke problemen. Tegelijkertijd zijn de interpretaties van dezelfde begrippen door verschillende filosofische doctrines verschillend en soms zelfs tegenstrijdig.

De wortels van het sociale ideaal moeten volgens vele denkers gezocht worden in het individu. De vaststelling van het ideaal geschiedt met het oog op de door de filosofie vastgestelde morele normen. Een van de onbetwistbare taken van het individu in filosofische termen is het bereiken van persoonlijke en sociale harmonie.

Als men persoonlijkheid en maatschappij met elkaar verbindt, dan vindt de mens hier niet de gebruikelijke herhaling van die taken die hem op het levenspad vallen, maar een gelegenheid om de kracht voor het latere streven naar het ideaal aan te vullen. De maatschappij wordt dan door de filosofie beschouwd als een verbinding tussen verschillende persoonlijkheden.

Het persoonlijke leven, aan de andere kant, bestaat tussen zulke polen als:

Het verlangen naar persoonlijke zelfbevestiging;
Het verlangen naar het supra-individuele.
De wijsbegeerte helpt verbanden te leggen tussen de verschillende personen, en leidt daaruit de grondslagen af van het sociale ideaal.